Σύμφωνα πάντα με το θρύλο, η ανακάλυψη του τσαγιού προήλθε τυχαία από τον Κινέζο αυτοκράτορα Σεν Νουνγκ, το 2737 π.Χ.

Ο θρύλος αναφέρει πως κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής ημέρας θέλησε να επισκεφτεί μια απομακρυσμένη γωνιά της αυτοκρατορίας του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού διέταξε την ακολουθία του να σταματήσει, έτσι οι υπηρέτες άρχισαν να βράζουν νερό για να το πιούν οι διψασμένοι ταξιδιώτες, καθώς σύμφωνα με τις υποταγές του Κινέζου αυτοκράτορα, το νερό ήταν απαραίτητο να βράζει πριν την πόση, για λόγους υγιεινής.

Καθώς οι ακόλουθοί του έβραζαν το νερό, ένα ρεύμα αέρα παρέσυρε φύλλα από κάποιο γειτονικό θάμνο με αποτέλεσμα αυτά να καταλήξουν στο ξεσκέπαστο τσουκάλι. Προτού να προφτάσουν να αντιδράσουν, τα φύλλα είχαν είδη αρχίσει να βράζουν, χρωματίζοντας το νερό. Το γλυκό άρωμα του «μείγματος» συνεπήρε τον αυτοκράτορα, ο οποίος το δοκίμασε, ανακαλύπτοντας έτσι τις αναζωογονητικές του ιδιότητες.

Για χιλιάδες χρόνια η χρήση του τσαγιού παρέμενε αποκλειστικά φαρμακευτική, όμως από τον 3ο αιώνα μ.Χ., οπότε άρχισε η καλλιέργεια και η παραγωγή του, το τσάι μετατράπηκε σε καθημερινό ρόφημα.

Το ταξίδι του στο χρόνο, οδήγησε το τσάι το 1610 και στην Ευρώπη, όπου οι Πορτογάλοι, το μετέφεραν για λογαριασμό των Ολλανδών. Αργότερα, οι ίδιοι με δικά τους μέσα πλέον ξεκίνησαν, τη μαζική εισαγωγή τσαγιού, δημιουργώντας έτσι μια νέα μόδα η οποία είχε φανατικούς μεν , αλλά λίγους δε, οπαδούς.

Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το γεγονός πως τα πρώτα χρόνια το τσάι ήταν πανάκριβο, ενώ μόλις το 1675 η τιμή του έπεσε σε λογικά πλαίσια, με αποτέλεσμα από την Ολλανδία να περάσει στη Γαλλία και εν συνεχεία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Οι Βρετανοί, αν και για αυτούς αποτελεί εθνικό ρόφημα, ήταν ίσως οι τελευταίοι που το γνώρισαν. Το δοκίμασαν μόλις το 1839, όταν το πρώτο φορτίου τσαγιού έφτασε στο Λονδίνο από τις αγγλικές αποικίες στην Ινδία.